به گزارش تیتربرتر؛ خبرگزاری رسمی امارات از درگذشت «خلیفه بن زاید آل نهیان» رئیس این کشور خبر داد.
شیخ خلیفه بن زاید درگذشت
خبرگزاری رسمی امارات نوشت: «وزارت امور ریاست به مردم کشور امارات و امت عربی و اسلامی و تمام جهان درگذشت رهبر میهن و حافظ راه کشور، اعلی‌حضرت شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان رئیس کشور را تسلیت می‌گوید.»
طبق اعلام وام، خلیفه بن زاید آل نهیان امروز جمعه، سیزدهم ماه می، درگذشته است.
خلیفه بن زاید بزرگترین فرزند «زاید بن سلطان آل نهیان» مؤسس دولت امارات و ولیعهد او بود و پس از فوت پدرش حاکم ابوظبی شد و شورای عالی اتحاد امارات در تاریخ ۳ نوامبر ۲۰۰۴ او را به عنوان رئیس امارات انتخاب کرد.
وزارت امور ریاست جمهوری امارات با تایید این خبر اعلام کرد که از امروز جمعه به مدت ۴۰ روز برای شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان عزای رسمی برگزار شده و ضمن نیمه برافراشته شدن پرچم‌ها، کار در وزارتخانه‌ها، ادارات، نهادهای فدرال و محلی و بخش خصوصی ۳ روز تعطیل می‌شود.
شیخ خلیفه، دومین رئیس امارات از زمان تاسیس این کشور در سال ۱۹۷۱ بود. او در سال ۲۰۰۴ میلادی و در پی مرگ پدرش شیخ زاید به این مقام رسیده بود. شیخ خلیفه در سال‌های اخیر به دلیل بیماری در انظار عمومی حاضر نشده بود. انتظار می‌رود که عبدالله بن زاید، یکی دیگر از فرزندان شیخ زاید که ولیعهد امارت ابوظبی است، جانشین او شود.
خلیفه بن زاید کیست؟
خلیفه بن زاید بزرگترین فرزند زاید بن سلطان، بنیانگذار امارات و ولیعهد وی بوده است و پس از مرگ پدر به حکومت امارت ابوظبی رسید و در سوم نوامبر سال 2004 میلادی، شورای عالی فدرال امارات، وی را به عنوان رئیس کشور برگزید.
بنا به درخواست خلیفه، شورای عالی فدرال در ژانویه سال 2005 میلادی، «محمد بن راشد آل مکتوم» را مامور تشکیل دولت جدید و بر عهده گرفتن نخست وزیری کابینه کرد، محمد بن راشد در حالی به نخست وزیری امارات انتخاب شد که تنها یک روز از ولیعهدی وی بر امارت دبی سپری شده بود.
خلیفه بن زاید در سال 1948 میلادی در شرق امارت ابوظبی متولد شد و تحصیلات ابتدایی خود را در شهر العین، مهم‌ترین شهر منطقه و مرکز اداری آن گذراند.
وی دومین رئیس امارات از زمان تاسیس آن در دوم دسامبر سال 1971 و شانزدهمین حاکم امارت ابوظبی، بزرگترین امارت 7 گانه این کشور به شمار می رود، وی متاهل و دارای 8 فرزند می باشد که تنها دو نفر از آنها پسر هستند؛ سلطان بن خلیفة آل نهیان و محمد بن خلیفة آل نهیان.
مطالب مرتبط:
فعالیت های شیخ خلیفه
در تمام مراحل زندگی راه پدرش را ادامه داده و اولین منصب رسمی که عهده‌دار شد، نماینده حاکم در منطقه الشرقیه و رئیس دادگاه‌های این منطقه بود. خلیفه بن زاید در تاریخ ۱ فوریه ۱۹۶۹ نیز به عنوان ولیعهد ابوظبی و رئیس دایره دفاع منصوب شد و فرماندهی نیروی دفاعی امارات را بر عهده گرفت و نقش اساسی در توسعه و تبدیل آن از یک نیروی حفاظتی کوچک به نیروی بزرگ دارای وظایف متعدد و مجهز به تجهیزات مدرن، ایفا کرد.
در تاریخ ۱ ژوئیه ۱۹۷۱ خلیفه ریاست نخستین شورا وزیران محلی امارت ابوظبی را بر عهده گرفت و علاوه بر آن منصب وزیر دفاع و دارایی این شورا را بر عهده داشت که پیش از تأسیس دولت فدرال امارات بود. در فوریه ۱۹۷۴ به دنبال منحل شدن شورای وزیران محلی، خلیفه به عنوان رئیس شورای اجرایی که به جای شورای وزیران امارت ابوظبی تشکیل شده بود، منصوب شد.
وی همچنین رئیس شورای نفت امارات شد که تا پیش از مرگش این منصب را حفظ کرده بود. او در ماه می ۱۹۷۶ منصب جانشین فرمانده عالی نیروهای مسلح را بنا به دستور شورای عالی فدرال عهده‌دار شد. نیروهای دفاع محلی هر یک از هفت امارت شیخ‌نشین تحت فرماندهی واحد ادغام شده و امور دفاعی یکی از مسئولیت‌های دولت فدرال شد.
پدر امارات متحده عربی: شیخ زاید که بود؟
شیخ زاید با نام کامل زاید بن سلطان آل نهیان در تاریخ ششم ماه مه ۱۹۱۸ در ابوظبی متولد شد و جوان‌ترین پسر شیخ سلطان بن زاید بن خلیفه آل نهیان، حاکم این شهر، بود. اطلاعات کمی در مورد مادر بن زاید وجود دارد، هرچند داستان‌هایی از تلاش‌های او برای تزریق باورهای خشونت پرهیز و صلح‌طلبانه به فرزندانش شنیده می‌شود.
کودکی زاید به سبب قتل پدر توسط برادر او به خاطر کسب قدرت و حاکمیت ابوظبی در سال ۱۹۲۶ بسیار کوتاه بود. زاید بعدتر و در سال ۱۹۲۷ به خاطر این اتفاق به العین در جنوب ابوظبی منتقل شد و در آنجا آموزش‌های بسیار اندکی دید. او در صحرا بزرگ شد و به شیوه اعراب بدوی در هزاران سال گذشته زندگی کرد و تا لحظه مرگ با خضوع و عشق به صحرا زیست.
زاید در سال ۱۹۴۶ قدم در راه پدر گذاشت و به سراغ قبول پست‌های حاکمیتی رفت. او به‌عنوان حاکم منطقه شرقی امیرنشین ابوظبی منصوب شد و شروع به برداشتن گام‌های استراتژیک کرد. گام‌هایی که او را در میان سایر رهبران متمایز می‌ساخت. زاید در سال ۱۹۵۲ فعالیت سیاسی خود را آغاز کرد و در دادگاه حکمیت در مورد منطقه بوریمی حضور یافت و علیه سیاست‌های اشغالگرانه و فاسد عربستان سعودی در رابطه با اتفاقات رخ‌داده در منطقه تحت کنترل خود در بوریمی سخنرانی کرد. به‌موجب این سخنرانی ارتش بریتانیا با حضور نظامی منطقه را به تصرف خود درآورد و سعودی‌ها را بیرون راند؛ همکاری پیوسته زاید با بریتانیایی‌ها، آنها را نسبت به توانایی‌های رهبری او قانع ساخت. زاید همچنین در دوران خود به ساخت کانال‌ها و شبکه‌های آب در منطقه امارات کمک کرد و نقش مهمی در پرورش ایده‌هایی برای مدرن سازی کشور و حرکت به‌سوی آینده داشت.
فعالیت‌های اکتشافی برای یافتن نفت در منطقه از سال ۱۹۵۸ آغاز شد و صادرات نفت در سال ۱۹۶۲ کلید خورد. این منطقه به سبب کشف نفت رشد و بالندگی را تجربه کرد و بریتانیا در سال ۱۹۶۸ در پیامی شوکه کننده خبر از عقب‌نشینی از امارات و سپردن کنترل منطقه به دست امیرنشین‌ها داد. زاید حالا به شیخ زاید و حاکم ابوظبی تبدیل شده بود. او در سال ۱۹۶۸ در دل صحرایی میان دو شهر دبی و ابوظبی با شیخ رشید بن سعید المختوم، حاکم دبی، برای اتحاد میان ۷ امیرنشین به‌منظور تشکیل امارات متحده دست داد. کشوری که توسط اعراب اداره می‌شد و بریتانیا نقشی در آن نداشت.
این اتحاد سرانجام در سال ۱۹۷۱ و با پیوستن ۶ امیرنشین از ۷ امیرنشین منطقه برای تشکیل کشوری مستقل به نام امارات متحده عربی محقق شد. شیخ زاید به‌عنوان اولین رئیس این کشور انتخاب شد و مورد تحسین میلیون‌ها نفر قرار گرفت.
بحث‌های بی‌شماری در مورد دلیل محبوبیت شیخ زاید شده است. آیا اتفاقی بود که اولین حاکم کشور تا این حد در میان مردم محبوبیت داشت؟ یا اینکه دلایلی وجود داشت که نشان می‌داد شیخ زاید دارای ویژگی‌های خاصی است. او صندوق توسعه اقتصادی عرب را تاسیس کرد که هدف آن کمک به مناطق جنوب آسیا و بخش‌هایی از آفریقا از طریق ثروت حاصله از پول نفت بود. او سرمایه‌گذاری سنگینی در مدارس، دانشگاه‌ها، بیمارستان‌ها و یتیم‌خانه‌های سراسر کشور کرد. او را می‌توان منتقد سرسخت تحریم‌های اقتصادی علیه عراق پس از حمله این کشور به کویت در سال ۱۹۹۱ دانست. او معتقد بود که این تحریم‌ها ضربه سختی به مردم کشور عراق می‌زند. شیخ زاید طرفدار افزایش حقوق زنان و خلق موقعیت‌هایی برای آنها به‌منظور ادامه تحصیل و کار، بدون نیاز به رقابت با مردان، بود. درب‌های مجلس کشور شیخ زاید کاملا به روی عموم باز بود و مردم، از کوچک و بزرگ، می‌توانستند بدون مشکل وارد ساختمان آن شوند. تمامی این موارد، تنها بخشی از تلاش‌های شیخ زاید برای تاسیس کشور امارات به‌عنوان سرزمینی بالنده بود و همین امر به محبوبیت او در میان مردم افزود. از نگاه بسیاری از مردم امارات، شیخ زاید تنها تصویری از یک حاکم قدرتمند برای کشور نبود، بلکه او واقعا حاکمی بزرگ بود.
بیماری شیخ زاید در سال ۱۹۹۹ شروع شد و او درنهایت در دوم نوامبر ۲۰۰۴ درگذشت. خبر درگذشت او موج بزرگی از غم و اندوه در سراسر کشور به راه انداخت. او در حیاط مسجد بزرگ شیخ زاید در ابوظبی به خاک سپرده شد و مردم امروزه می‌توانند بر سر مزار او حاضر شده و به وی به‌عنوان پدر کشور امارات ادای احترام کنند. درحالی‌که او یکی از ثروتمندترین مردان دنیا بود (ثروت شیخ زاید به ۲۰ میلیارد دلار می‌رسید)، اما شخصیتی آرام و فروتن داشت. بسیاری دلیل این فروتنی را زندگی شیخ زاید در صحراها و چادرهای اعراب بادیه‌نشین در شبه‌جزیره عرب می‌دانند. عشق و علاقه او به ساده زیستی و پیروی از سبک زندگی سنتی اجداد خود، بیشتر از تلاش‌های شیخ زاید برای ساخت آسمان‌خراش‌ها و هتل‌های اشرافی در امارات در ذهن‌ها مانده است. به نظر می‌رسید که او نسل بعدی امارات را به ثروت و مکنت رساند، درحالی‌که خود را غرق در زیبایی تاریخی کشور و ابراز عشق و علاقه به این سرزمین کرد.
آنچه دیگران می خوانند:
گردآورنده: محسن رضوی
