نجفی در مجلس ، به در بسته خورد تا به ناچار فانی بر کرسی وزارت بنشیند. البته بسته حمایتی فانی،معیشت معلم، جایی نداشت.
ماموریت اصلی وی ناکار آمد،نشان دادن آموزش و پرورش دولتی و هموار کردن ادامه راه، برای برون سپاری یا همان خصوصی سازی بود!
با برملا شدن چپاول صندوق ذخیره ،فانی دیگر، به آخرخط رسیده بود ماندنش بر میزان هزینه ها می افزود!
دولت حاضر نشد تا انتخابات آینده ، وزارت وی را تحمل کرده ، او را همراهی کند.
با عزل فانی ، تلاش دوباره نجفی برای نشستن بر صندلی وزارت عقیم مانده ، قرعه به نام دانش آشتیانی افتاد. اطرافیان نجفی که دیگر از آمدنش قطع امید کرده بودند برای دانش آشتیاتی سنگ تمام گذاشتند.
وزارت کوتاه دانش آشتیانی، افتاب لب بامی بود که نتوانست یخ آموزش و پرورش را باز کند. تا خواست ریشی بجنباند، قاچاق لباس و ویلای لواسان ،کار دستش داده، مجبور شد بین دختر مظلومه اش یا وزارت یکی را انتخاب کند.
با تمام شدن کار آشتیانی ، محفل شبانه لواسان ، زرافشان را تا یک قدمی وزارت ، جلو برد. اما با تلاش های دقیقه نودی نوبخت و تیم آشنا، بطحایی موفق می شود زرافشان را پشت سر گذاشته، خودش را به خط پایان رسانده، تنها پیروز میدان رقابت باشد.
مجلس با ذوق زدگی و دستپاچگی تمام ، بیشترین آرا را به سبد کسی ریخت که" اشبه الناس"به فانی ، بود. او درس آموخته مکتب" فانیسم" بود.
عمرکاری 650 روزه بطحایی در قامت وزیر، حاصلی به ارمغان نداشت. بطحایی بیش از حد تصور به نوبخت اعتماد کرده ، تمام مقدرات امور را به یاران او سپرد تا شاید گشایشی در عمل حاصل شود.
رکورد زدن مطالبات معوقه، به سرانجام نرسیدن رتبه بندی، دمیدن دوباره به تنور خصوصی سازی در آموزش و پرورش بی خیال شدن نسبت به کمبود معلم ،از دست دادن حمایت مدیران و عوامل اجرایی مدارس ،سبب شد تا بطحایی از کمترین میزان محبوبیت در بین وزرای روحانی برخودار باشد.
مطالب مرتبط: نمایش های پوپولیستی در آموزش و پرورش
دولت روحانی که اکنون خود را بزرگترین بازنده انتخابات مجلس آینده می بیند تلاش میکند با ورود برخی از عناصر افراطی به میدان آموزش و پرورش از طریق به اوج رساندن کشمش های سیاسی،طرح مباحث بی حاصل و تفرقه افکنانه ، توجیه بی حاصل اتفاقات گذشته ، بخشی از ناکامیهای خود بکاهد.
بطحایی مجبور به استعفا شده، حسینی وارد صحنه ای می شود که خروج از آن کار اسانی نیست.
کارنامه حسینی نشان می دهد که سبقه سیاسی او بر صبغه معلمی وی برتری دارد.خراسانی ها ، بیشتر حسینی را بازیگر شطرنج سیاست می شناسند تا معلمی دلبسته و علاقمند به تعلیم و تربیت!
نباید اجازه داد تا آموزش و پرورش به جولانگاه مطامع سیاسی جریان هایی تبدیل شود که قرار است حسینی طلایه دار آن باشد.
دفاع تمام عیار ایشان از غائله آفرینان انتخابات 88، فقدان مواضع شفاف و روشن در حوزه آموزش و پرورش دولتی،موجب شده است تا حسینی از حداقل های لازم برای وزیر شدن محروم باشد.
در شرایط امروز جامعه، آموزش و پرورش بیش از گذشته نیازمند به وحدت و همدلی آحادمعلمان ، پرهیز از سقوط آن، به دامن بازی های سیاسی است.
امیدوارم دولت برای یک بار هم شده ،از کلید تدبیر مدد جسته ،فردی کار آزموده ،دلسوز که وامدار جناح و و گروهی نباشد را به عنوان گزینه نهایی خود به مجلس معرفی کند.
آقای سید جواد حسینی نیز بهتر است از وزارت چشم پوشیده ، در خدمت سیاست باشد تا مانند گذشته از تجاربش برای گرم کردن بازارمشارکت در انتخابات مجلس بهره گیرند.
