یک کارگردان نمایش‌های آیینی و سنتی با بیان این‌که نگاه کارگردان‌ها به دلیل شرایط اقتصادی به سمت تئاترهای آپارتمانی و آثار غربی رفته می‌گوید این موضوع باعث شده با یک تئاتر تکراری و یکنواخت روبه‌رو باشیم.
علیرضا داوری، نویسنده و کارگردان هرمزگانی که نمایشی با نام «موغلی پناه» را در نوزدهمین جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی به روی صحنه می‌برد و تجربه اجرای این نمایش را در جشنواره تئاتر فجر نیز داشته، در گفت‌وگویی با ایسنا، درباره اثرش گفت: نام این نمایش برگرفته از نام یکی از قابله‌های جنوب و مترداف با شخصیت "خاله رورو" در فرهنگ عامیانه ایران است. در واقع این نمایش یک کار تحقیقی درباره زنان قابله جنوب است و قصه آن اقتباس آزادی از نمایشنامه «خانه برناردا آلبا» اثر فدریکو گارسیا لورکا است.
او افزود: گروه ما یک گروه پژوهشی است که اسطوره‌ها و آیین‌های استان هرمزگان را به درام و نمایش تبدیل و اجرا می‌کند. نمایشنامه «موغلی پناه» را هم با فولکلور هرمزگانی نوشتم و لباس‌ها و رفتارهای شخصیت‌ها هم به همین صورت است.
داوری با بیان این‌که "نمایشنامه این اثر نیز چاپ شده است" ادامه داد: این نمایش در چندین دوره به اجرای عمومی رسید و با استقبال خوب مردم همراه شده است. همچنین پخش تلویزیونی زنده هم داشتیم و به درخواست مخاطبان قبل از حضور در جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی دوباره «موغلی پناه» را به صحنه بردیم.
این هنرمند درباره وضعیت نمایش‌های آیینی و سنتی توضیح داد: امروز معیار تئاتر ما تئاترشهر و پایتخت شده و نگاه کارگردان‌ها بیشتر به سمت آثار غربی است و بر اساس شرایط اقتصادی به سمت تئاترهای آپارتمانی رفته‌اند. بر همین اساس تئاترهای شهرستانی هم با همین الگو پیش می‌روند. در واقع با یک تئاتر تکراری و یکنواخت روبه‌رو هستیم.
او افزود: در عین حال در جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی امسال با تنوع و رنگ‌های تئاتری مواجه هستیم و از طرف مردم و هنرمندان مورد استقبال قرار گرفته است. این تنوع موجب شده مردم ما به سمت نمایش‌های ایرانی جذب شوند چراکه نمایش‌های ایرانی جزئی از فرهنگ مردم است و آن‌ها به نوعی با این نمایش‌ها زندگی کرده‌اند.
کارگردان «بی بری و پنج‌گانه خون» که اولین حضور خود را در جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی تجربه می‌کند، درباره این جشنواره بیان کرد: من در جشنواره فجر هم حضور داشته‌ام اما بر اساس تجربه و بازخوردی که داشتم، تاثیرگذاری جشنواره آیینی و سنتی بر تئاتر ما به چند جهت خیلی بیشتر است. یک بخش این است که وقتی یک گروه نمایشی، آیینی را به نمایش درمی‌آورد، به سمت تحقیق و پژوهش می‌رود و خود گروه با آیین منطقه‌اش آشنایی علمی پیدا می‌کند. از طرفی هم با اجرای آیین به ثبت و حفظ آن کمک می‌شود.
او اضافه کرد: موضوع دیگر بحث تنوع است. هر منطقه ایران را که بنگرید آیین‌های ویژه خود را دارد و وقتی این آیین‌ها در یک جشنواره کنار هم قرار می‌گیرند، ویترینی از مردم ایران را داریم؛ در حالی‌که در جشنواره فجر صرفا با یک‌سری رویداد تئاتری مواجه هستیم. خوبی جشنواره آیینی و سنتی این است که ما با ویترین تئاتر ایران و اقوام آن روبه‌رو می‌شویم.
داوری در پایان گفت: قبلا با سوبسید دولتی از گروه‌های تئاتری حمایت می‌شد اما از زمانی‌که طرح استقلال مطرح و اجرا شده، هیچ حمایتی از گروه‌ها نمی‌شود. با توجه به زحمتی که گروه‌های تئاتری در این شرایط اقتصادی می‌کشند، نیازمند حمایت هستند و برای ثبات و دوام تئاتر شهرستان مسئولان باید نگاه ویژه‌ای به این موضوع داشته باشند.
